Controle over de pandemie hebben we niet, eveneens niet altijd het gevoel van enig invloed, maar ons eigen mindset kunnen we wel een richting uitzetten.
De mens blijft toch bijzonder flexibel. Meer dan zeven maanden geleden hadden we nooit gedacht vandaag de dag nog steeds in deze situatie te zitten. Ons optimisme is zowel onze kracht als valkuil. Enerzijds biedt optimisme, hoop. Anderzijds was het juist deze hoop welke ons zwaar is komen te vallen. Er werd opnieuw een beroep gedaan op ons geduld, doorzettingsvermogen en begrip. Iets waar we aan het begin van deze pandemie samen voor wilden gaan, het einde leek namelijk in zicht. Maar zodra dit ‘einde’ aan de horizon leek te versmelten in concepten als ‘het nieuwe normaal’ en teksten als ‘dit gaat nog wel even duren’, verloren wij ook steeds meer onze hoop en daarmee onze daadkracht. Onze hoop is zowel een kracht als valkuil, maar met optimisme wordt deze hoop een houvast in uitzonderlijke tijden. Aan de hand van een interviewreeks wil ik deze week graag deze hoop weer opnieuw leven inblazen. Door middel van de ervaringen van verschillende studenten zal de nadruk worden gelegd op bijzondere ervaringen, bewustzijn, familie, vrienden en liefde in tijden van een pandemie.
Deze week beginnen we met Sabine van de Pol (21) en student Psychologie aan de Universiteit Utrecht. Aan de hand van de vraag: ‘’Hoe heb jij begrippen als hoop en positiviteit in deze periode teruggezien?’’ doet Sabine haar verhaal.
‘’Ik heb voor het eerst mijzelf moeten leren vermaken[…]’’
Inmiddels zitten we al sinds begin maart in deze situatie. Het is moeilijk om weinig mensen te zien en af en toe voelt het alsof je in een neerwaartse spiraal bent terechtgekomen. Maar het heeft wel degelijk wat meer positieve kanten welke we kunnen belichten. Sabine, wat waren deze kanten voor jou?
‘’Voor mij voelde het leven hiervoor soms zo druk, ik heb nu voor het eerst mijzelf moeten leren vermaken’’. Sabine vertelt hierbij dat dit niet zonder slag of stoot is gegaan. ‘’Het was af en toe best zwaar, maar ik ben bijvoorbeeld begonnen met kleine dingen als leren naaien en borduren. Dit ging langzaam over in een grotere vraag: ‘’Waar word ik nou eigenlijk blij van?’’
‘’Uitzoeken waar ik blij van word, hier had ik eerder de tijd en ruimte niet voor[…]’’
Zo vertelt zij dat ze meer met muziek bezig is dan voorheen, en dan ook juist met wat zij zelf leuk of mooi vindt. ‘’Waar ik eerder veel afsprak met vrienden, ben ik nu opeens op mijzelf aangewezen. Ik ben daardoor aan het uitzoeken wat ik zelf leuk vind om te doen, waar ik energie uithaal. Ik ben een sociaal persoon, veel mensen om mij heen hebben maakt mij gelukkig en daar krijg ik weer energie van. Dit was dan ook direct wat mij door corona zo hard raakte. Ik heb bijvoorbeeld – hoe tegenstrijdig dit ook klinkt – mijzelf wel is afgemeld voor de online borrels. Ik merkte juist dat ik mij hierdoor eenzamer ging voelen, zo alleen achter een laptopscherm, kijkend naar groepen mensen die je mist. Deze confrontatie maakte mij ongelukkig.’’
‘’Dit voelt als een proces, ik merk dat ik mijzelf steeds beter leer kennen[…]’’
Alhoewel deze sociale activiteiten een groot gemis zijn, beschrijft Sabine dat zij tijdens dit proces zichzelf beter leert kennen. Persoonlijke valkuilen maar ook krachten. Een van deze krachten heeft geresulteerd in het opstarten van een eigen bedrijf (Instagram: Popforvintage) met haar zus, eveneens studente architectuur Susanne (24). Samen zijn zij begonnen met een Instagram-account waarop zij tweedehands kleding verkopen. Deze kleding willen zij koppelen aan het idee van ‘historische, monumentale panden’ welke – voor ons logischerwijs – gewaardeerd worden. Waarom worden oude kleren niet altijd op deze wijze gewaardeerd? De uitwerking van dit idee voelt volgens hen grotendeels te danken aan de tijd en ruimte die is vrijgekomen. ‘’Susanne had dit idee al lang in haar hoofd, maar de drukte van het dagelijkse leven zat de uitvoering in de weg.’’
‘’Ik merk dat het bedrijf veel tijd kost, ik kan mij niet voorstellen hoe ik dat hiervoor had gedaan[…]’’
Zo vertelt Sabine dat de uitvoering veel tijd kost. In het ‘pre-corona’ leven hadden zij hier de tijd niet voor gehad en of gemaakt. Dit was dan een ‘’typisch idee geweest dat niet van de grond was gekomen’’. Sabine merkt daarbij opnieuw dat je in deze tijd voornamelijk aan het uitzoeken bent wat je zelf wilt. Ook al oogt dit individualistisch, waren we misschien voorheen ook wel te druk met wat een ander leuk vindt, of denkt.
‘’Nu moet je gewoon even met jezelf zijn[…]’’
Daarbij vertelt zij dat deze pandemie ook een gevoel van saamhorigheid geeft, binnen familie en beste vrienden. ‘’Je bent toch constant in overleg, wat vind jij kunnen en wat niet? Je probeert het samen heel erg goed te doen. Je zit met zijn allen in hetzelfde schuitje, dit creëert een gevoel van saamhorigheid. Het leven staat even stil, en dit laat je inzien dat vanzelfsprekendheden niet zo vanzelfsprekend zijn. Dit zorgt voor herwaardering. Bijvoorbeeld als ik nu mijzelf in een zaal zie staan op een feestje, dan denk ik: ‘’Jeetje, dat wij dit toen zomaar zo konden. Dat was fantastisch. Een festival, je nam het zo voor lief’’. Deze waardering vind ik ook weer heel mooi. Juist van hetgeen je zo mist.’’
‘’Het is niet leuk, en ik wil vandaag nog dat dit stopt[..]’’
Ondanks het belichten van de meer positieve kanten, wilt iedereen natuurlijk wel dat dit vandaag nog stopt. Maar ondanks het gemis en verdriet vertelt Sabine: ‘’ik kan wel volmondig zeggen dat ik blij ben met mijn leven. Ik heb fantastische mensen om mij heen, dit heeft deze uitzonderlijke tijd mij juist doen inzien. Daarbij realiseer ik mij ook elke dag dat iedereen dichtbij mij (nog) gezond is, hier was ik mij voor deze pandemie minder bewust van.’’
‘’Ik realiseer mij maar al te goed dat dit helaas niet voor iedereen geldt[…]’’
Afsluitend wilt Sabine nog een aantal woorden met ons delen. ‘’Er is zo weinig nu, en toch ben ik een gezegend mens. Dit geeft mij hoop: het kan alleen maar beter worden. Zolang je maar de juiste mensen om je heen hebt, hier voel ik mij heel bevoorrecht mee.’’
Ondanks dat deze tijden voor ieder op zijn of haar eigen wijze zwaar vallen, zijn er ook leermomenten en ervaringen waar we hoop en positiviteit uitputten. Sabine heeft ons deze week onder meer doen inzien dat door het ‘lege’ studentenleven, er ruimte ontstaat voor de uitwerking van ideeën zoals een eigen vintage-winkel. Maar ook op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, zoals leren om jezelf te kunnen vermaken en uit te vinden wat het precies is, waar je energie uithaalt. Afsluitend vertelt zij dat het geluk in het ‘alledaagse’ te vinden is: een goede gezondheid en contact met vrienden en familie. Ofwel de herwaardering van (vroegere) vanzelfsprekendheden.
Columnist Anne Schouten
